YAŞAR NEZİHE’NİN ŞİİRSEL İZLERİ

Süleyman Güner ile Bozca Adamdan Sesler programında bu hafta, Yaşar Nezihe’nin şiirsel hayatını ele alıyor.

Bozcaada’nın tarihi dokusunda yankılanan seslerden biri de hiç kuşkusuz Yaşar Nezihe’ninki. 20. yüzyıl başında İstanbul’un kenar mahallelerinden çıkan bu özgün kadın şair, adanın sakinliğinde ve doğasında bir başka tınıya bürünüyor. 

ŞİİR VE YAŞAM ARASINDA BİR KADIN: YAŞAR NEZİHE

Yaşar Nezihe, 1882 yılında İstanbul’da doğdu. Hayatı boyunca hem bireysel hem de toplumsal acıları yoğun bir şekilde yaşamış bir kadındı. Yoksulluk, toplumsal baskılar ve kayıplar içinde büyüyen şair, bu zorlukları dizelerine taşıdı. Onun şiirlerinde acı, aşk, emek ve direniş temaları iç içe geçmiştir. Kadınların sesi olmayı başaran ender kalemlerden biridir.

BOZCAADA’YA DOKUNAN KADİFEMSİ BİR SES

Bozcaada’nın rüzgarı, Yaşar Nezihe’nin şiirlerinde bir metafora dönüşür. Onun kelimeleri, adanın taş sokaklarında yankılanan eski bir şarkı gibidir. Denizle, güneşle, yalnızlıkla kurduğu bağ, şiirlerinin melankolisine yeni bir katman ekler. Ada, onun için hem bir kaçış hem de bir sığınaktır.

SOSYAL ADALET VE DİRENİŞİN ŞİİRİ

Yaşar Nezihe, yalnızca bireysel duygularını değil, toplumun içinden geçen çalkantıları da şiirine taşımıştır. 1920’lerde yayımlanan “1 Mayıs” şiiri, Türkiye edebiyatında işçi sınıfını doğrudan savunan ilk metinlerden biridir. Bu yönüyle, onun kalemi sadece duygusal değil, aynı zamanda devrimcidir. Bozcaada gibi sakin bir yerde bile onun dizelerinde yankılanan adalet çağrısı, okuru sarsar.

UNUTULMAYAN İZLER

Bugün Bozcaada’nın sessizliğinde yürürken, belki bir rüzgar kıyıda Yaşar Nezihe’nin şiirlerinden bir dizeyi fısıldar kulağımıza. O, yaşadığı tüm zorluklara rağmen üretmeye devam eden, kalemiyle zamana direnen bir kadın oldu. Bozcaada ise onun bu direnişine şahitlik eden özel yerlerden biri.